«ما در زمینه علوم انسانی، احتیاج به تحقیق و نوآوری داریم. مواد و مفاهیم اساسی‌ای هم که بر اساس آن می‌توان حقوق، اقتصاد، سیاست و سایر بخش‌های اساسی علوم انسانی را شکل داد و تولید و فراوری کرد، به معنای حقیقی کلمه در فرهنگ عریق و عمیق اسلامی ما وجود دارد که باید از آن استفاده کنیم» (مقام معظم رهبری- 8/8/1382)
علوم انسانی همانند دیگر علوم راهبردی، نقش فزاینده‌ای در توسعه هر کشور دارد؛ زیرا علوم انسانی در تعریف، تبیین و ترسیم حدود و ثغور توسعه ملی، مؤثّر است. در واقع، مراد از بیان این نکته، آن است که علوم انسانی، زیربنای توسعه است و هر کشوری تا نتواند اهداف ایدئولوژیک خود را نسبت به مسائل اصلی خود حل نکند، دچار سردرگمی عظیمی است که در همه عرصه‌های اقتصادی، فرهنگی و تربیتی مشهود است. در اکثر کشورهای پیشرفته جهان، این مسئله به‌خوبی قابل رؤیت است که بر اساس مبانی و ارزش‌های منفعت‌محورانه که خود ترسیم نموده و در بطن جامعه، ساری و جاری کرده‌اند، به نظام‌های سرمایه‌داری و برده‌داری مدرن رسیده‌اند.
حال این سؤال پرسیده می‌شود که با توجّه به ظرفیت‌های موجود در «علوم اسلامی»، آیا توانسته‌ایم در توسعه «علوم انسانی»، قدم مهمی برداریم و آیا توانسته‌ایم برای بشر قرن بیست و یکم، دستورالعملی اجرایی و نه ایده‌آل، فارغ از فریادهای شعارگونه به وجود آوریم؟ قطعاً پاسخ به این سؤالات، نیازمند سال‌ها مطالعه، تحقیق و پژوهش است، که می‌تواند این مهم در دستور کار جشنواره‌هایی؛ همچون علامه شعرانی(ره) و علامه حلی(ره) قرار گیرد.
انتظاری که از اساتید و طلاب حوزه علوم اسلامی می‌رود، این است که دائماً در تکاپوی فهم مسائل مستحدثه باشند و با عنایت به پشتوانه علمی که در بستر تلاشی شبانه‌روزی حاصل می‌شود، ضمن پاسخ‌گو بودن به آن مسائل، در حرکت به سوی پایه‌ریزیِ مبانی ایدئولوژیک باشند، که از قِبل آن، رونق اندیشه بشری در حوزه علوم انسانی اسلامی را به ارمغان بیاورد. اساتید و طلاب باید ابزارهای نوین پژوهشی را به خدمت بگیرند و چالش‌ها را خوب درک کنند؛ آن‌گاه با ریزبینی، نکته‌سنجی و آینده‌نگری، پاسخ مسائل را با ادبیات روز و با استعانت از همان ابزارهای پژوهشی بدهند.
از طرف دیگر، شأن متصدّیان برگزاری جشنواره نباید این‌گونه باشد که صرفاً خود را بازوهای اجرای جشنواره بدانند، بلکه خود می‌بایست به عنوان پیش‌قراولان این نهضت، شبانه‌روز دغدغه مطالعاتی و پژوهشی خود را در همین توسعه علوم انسانی اسلامی متمرکز کنند. آنان باید با به خدمت گرفتن اساتید فن و تجهیز خود به دانش‌های روز، با رجوع به میراث گرانقدر علوم اسلامی، دست به مطالعاتی عمیق و پیوسته بزنند تا از بستر آن، به تراکمی پژوهشی برسند.
به زعم این حقیر، برگزاری چنین جشنواره‌هایی با عنایت به گستردگی و تحمّل هزینه‌های مادی و معنوی فراوان، باید در جهت اهداف متعالی از پیش تعیین شده‌ای قرار گیرد و این مهم حاصل نمی‌شود، مگر این‌که همکاران کوشا و مستعد در این حوزه، پیش از اجرای چنین جشنواره‌هایی دقیقاً به مرزهایی جدید از علم رسیده باشند، که می‌توان اکنون با بهره گرفتن از آن‌ها، این مرزها را اندکی فراتر برد.
