دین و معنویت در جامعه ایرانی، ریشه در عمیق‌ترین لایه‌های فرهنگی كشور دارد. تحوّلات تمدّنی و فرهنگیِ چند سده اخیر در دنیا، بیشتر از هر حوزه دیگری بر حوزه دین تأثیرگذار بوده است. جریان جهانی شدن، فرآیند دینداری و نوع برداشت مردم از دین را تحت تأثیر خود قرار داده و این مسئله، جوامع و نظام‌های سیاسیِ مبتنی بر آموزه‌های سنتی دینی را با چالش‌های جدّی مواجه نموده است. در چنین وضعیتی، اشاعه فرهنگ دینی و اسلامی و توسعه مبانی اعتقادی بر اساس قرآن كریم، ضرورتی اجتناب‌ناپذیر می‌باشد كه طلاب حوزه‌های علمیه، به عنوان متولّیان دینی كشور، در این زمینه نقش بنیادینی بر عهده دارند. طلاب پژوهشگر، باید تلاش نمایند با نظریه‌پردازی و مفهوم‌سازی در قبال موضوعات و مسائل گوناگون در عرصه دین، در كوتاه‌مدت به برآورده ساختن نیازهای فكری دینداران كمك نموده و در درازمدت، زمینه‌های ایجاد یك بافت تئوریك منسجم را فراهم آورند.
برگزاری جشنواره علامه شعرانی(ره) می‌تواند در راستای دست‌یابی به اهداف پیش‌گفته ارزیابی شود. این جشنواره با موضوع كلّی دین كه شامل موضوعات مختلفی؛ مانند مطالعات تطبیقی ادیان، عرفان اسلامی، كلام و مذاهب، فقه، تاریخ اسلام و... می باشد، اتفاق مهمی است كه در جامعه حوزوی كشور افتاده است. طبیعتاً برگزاری جشنواره‌هایی در این سطح، در وهله اول می‌تواند به توسعه فرهنگ پژوهش و تحقیق در میان جامعه حوزوی كمك نموده و در وهله دوم باعث شود كه پژوهشگران حوزوی شناسایی گردیده، مورد حمایت قرار گرفته و در برنامه‌های تحقیقاتی كه احیاناً مراكز حوزوی، دست‌اندركار اجرای آن‌ها هستند، مورد استفاده قرار گیرند. این امر به شكوفا شدن هر چه بیشترِ استعدادهای محققین حوزوی و نیز گسترش پژوهش در حوزه‌های علمیه منجر خواهد شد. حُسن مهم دیگر این قبیل جشنواره‌ها، این است كه با توجّه به كلّی بودن موضوع جشنواره كه به دین ارتباط پپدا می‌كند، با بررسی مقالات می‌توان دریافت كه برای فضلا و طلاب پژوهشگر حوزوی كه اتفاقاً متولّیان دینی در جامعه نیز هستند، اولاً چه دغدغه‌های دینی در اولویت بوده و آنان برای رفع این دغدغه‌ها با چه روش‌هایی وارد عمل می‌شوند؛ ثانیاً آنان تا چه اندازه با نیازهای دینی جدید جامعه، مقتضیات عصر، شبهات مطرح در حوزه دین و... آشنا هستند. البته لازم به ذكر است كه این اهداف با برگزاری یك یا چند جشنواره به دست نمی‌آید، بلكه نیازمند بك سیاستگذاری و برنامه‌ریزی درازمدت و دقیق است كه در پرتو آن بتوان از بین طلاب، هم به كادرسازی دست زد و هم این‌كه جهت‌گیری درستی را برای پژوهش‌های حوزوی تدوین نمود.
اما نكته دیگری كه می‌توان از آن به عنوان نقطه‌ضعف جشنواره نام برد، كلان بودن موضوع و واگذار كردن انتخاب موضوع با قید دینی بر عهده نویسنده می‌باشد، كه اگرچه با این كار می‌توان دغدغه‌های طلاب پژوهشگر را در حوزه دین كشف كرد، اما متنوّع بودن موضوعات، ارزیابی مقالات را برای داوران مشكل می‌سازد و باعث می‌شود كه در ارزیابی مقالات، برخی ملاك‌های كلّی مدّنظر قرار گیرد. همچنین اگر برای جشنواره، موضوع مشخّصی انتخاب می‌شد، خروجی آن می‌توانست چاپ كتابی حاوی مجموعه مقالات باشد. بنابراین، پیشنهاد می‌شود كه در جشنواره‌های بعدی، مطابق با نیازها و ضرورت‌های جامعه، بر روی یك موضوع خاصّ دینی تمركز شود.
