قُلْ رَبِّ أَدْخِلْنِی مُدْخَلَ صِدْقٍ وَأَخْرِجْنِی مُخْرَجَ صِدْقٍ وَاجْعَلْ لِی مِنْ لَدُنْکَ سُلْطَانًانَصِیرًا (الإسراء/80  )

ضرورت پژوهش در همه عرصه‌های علمی کشور امری واضح است و این ضرورت در حوزه علوم دینی و معارف اسلامی، نسبت به دیگر عرصه‌های علمی، از اولویت بیشتری برخوردار است. کم توجهی در این زمینه، دین را متهم به ناکارآمدی در عرصه‌های زندگی اجتماعی بشر می‌کند؛ کما اینکه برخی افراد، با اتخاذ «نظریه حداقلی» در قلمرو فقه اسلامی، مدعی شدند که دین پاسخگوی همه نیاز‌های بشری نیست و برای پر کردن این خلأ، باید از قوانین بشری بهره برد؛ حال آنکه طبق آیه«ما فرطنا فی الکتاب من شیء» و همچنین تحقیق و تدقیق در آیات و روایات، نه تنها این نظریه قابل اثبات نیست، بلکه خلاف آن ثابت می‌شود؛ از آن جهت که دین اسلام، دینی است که در همه ابعاد زندگی بشر از خُرد تا کلان و برای همه زمان‌ها و مکان‌ها، برنامه ارائه کرده است و با توجه به  پویایی فقه شیعه، قابلیت پاسخگویی به همه مسائل و نیاز‌های روز جامعه وجود دارد.

جهت بهره‌گیری از اینچنین منبع غنی و عظیمی، وظیفه اصلی بر عهده طلاب علوم دینی است تا با تحقیق و پژوهش در بخش‌های مغفول مانده و بازنگری مجدد و به‌روز کردن تلاش‌های قبلی بتوانند حقیقت و واقعیت کار آمدی دین در همه عرصه‌ها را به اجرا در آورند. در غیر این‌صورت، دین در اجتماع منزوی شده و این معارف عظیم و راه‌گشا در لابلای کتب مهجور خواهد ماند.

ایجاد انگیزه وتقویت روحیه پژوهشی طلاب علوم دینی، اعم از خواهر و برادر، جهت ورود به این عرصه، بسار ضروری است که بحمد الله طی چندین دوره برگزاری جشنواره علامه حلی، گام‌هایی در این زمینه برداشته شده موفقیت‌هایی نیز در برداشته است که انتظار می‌رود با توجه به دقت نظر مدیریت محترم در نظر خواهی از مدیران و معاونین پزوهش مدارس علمیه، شاهد ارتقاء سطح کیفی و کمی جشنواره مذکور باشیم.

آیا در ابتدای امر و در زمان هدف‌گذاری و تبیین چشم‌اندازهای جشنواره، مصلحت و نیاز جامعه در نظر گرفته شده است؟ آیا این اهداف وروش‌ها مشکلی ازمشکلات جامعه علمی و دینی و نهایتاً جامعه اسلامی را حل نموده است؟ با توجه به گذشت پنج سال از برگزاری جشنواره استانی، اکنون که در آستانه برگزاری ششمین جشنواره هستیم، چه میزان به هدف نزدیک شده‌ایم؟ آیا صرف هزینه‌های مالی سنگین و به‌کارگیری نیروی انسانی، با اهداف جشنواره همخوانی دارد؟ آیا پرداختن به کمیت باعث ضعف کیفی نگردیده است؟ البته این سخن بدان معنا نیست که به کیفیت آثار توجه نشده یا نمی‌شود؛ اما صرف وقت و نیروی انسانی در جهت کمی، کیفیت را پایین نمی‌آورد؟ لذا به نظر می‌رسد بازنگری در اهداف و چشم اندازها می‌تواند تا حد زیادی در جهت ارتقاء کیفی جشنواره مؤثر باشد.

توجه به زیر ساخت‌های علمی در حوزه‌های علمیه، خصوصاً در حوزه‌های خواهران ضروری است؛ به این معنا که دروس ارائه شده در حوزه‌های خواهران، نوعاً به جهت کمی و کیفی به گونه‌ای طراحی شده که نه تنها پژوهشگر تربیت نمی‌کند بلکه اساساً انگیزه و میل به انجام پژوهش را در میان طلاب از بین می‌برد؛ زیرا بانوان طلبه نوعاً وظیفه خطیر همسری و مادری را بر عهده دارند که فشردگی در ارائه دروس و محدودیت زمانی، عملاً سبب پایین آمدن روند پژوهشی می‌گردد؛ هرچند نمی‌توان از کم‌کاری و بی انگیزگی طلاب در روند فعالیت علمی غفلت کرد.

به نظر می‌رسد از آنجا که توان افراد در بروز استعدادها وتوانایی‌ها متفاوت است، باید زمینه‌های بروز کلیه استعدادها فراهم گردد. به طور مثال، برخی از طلاب جوان در زمینه‌هایی چون جمع‌آوری مطالب، افرادی موفق هستند امّا ممکن است قلم خوبی نداشته باشند و یا در زمینه‌های سمعی و بصری، چون ساخت کلیپ و... فعال هستند که به نوبه خود تأثیر قابل توجهی در سطح جامعه برجای خواهد گذاشت؛ لذا اگر در روند اجرایی جشنواره تمهیداتی اندیشیده شود که افراد با توانایی‌های مختلف، توان بروز و ظهور داشته باشند و از ظرفیت‌های طلاب به نیکی استفاده شود، بسیار مناسب خواهد بود.

به جهت ایجاد انگیزه در طلاب حائز رتبه در جشنواره، شرایط  فعالیت علمی پژوهشی و جذب در مؤسسات پژوهشی برای ایشان فراهم گردد. به این ترتیب، طلابِ توانمند، پس از اتمام جشنواره، جذب مؤسسات پژوهشی گردیده و ضمن توان‌افزاییِ پژوهشی از توان ایشان استفاده می‌گردد.