چکیده اثر: 

پیتر برگر در دوران نخست فکری خود، قائل به این نظر بود که جوامع، عموماً به سوی سکولاریزاسیون یا عرفی‌شدن در حرکت‌اند و متعاقب آن، اعلام ‌داشت که ادیان با گسترش مدرنیته، کم‌کم جایگاه مسلّط خود بر جامعه و نهادهای وابسته به آن را از دست خواهند داد. به باور وی، با توجّه به حرکت جوامع به سوی مدرنیته می‌توان گفت که همه ادیان، همانند مسیحیت، راه عرفی شدن را در پیش گرفته و از صحنه جامعه کنار خواهند رفت. با وجود این، او از دهه 1960 میلادی به تدریج از نظریه اولیه خود بازگشت و با استناد به شواهد تاریخی، دریافت که پارادایم فکریِ نخست خود، نه‌تنها غیرقابل‌ دفاع بوده، بلکه شواهد موجود نشان می‌دهد که حضور دین در جوامع مختلف، هر روز بیشتر و پررنگ‌تر از قبل می‌شود. او در دوران متأخّر فکری خویش به این باور دست یافت که فرآورده مدرنیته، عرفی شدن نیست، بلکه کثرت‌گرایی است. به بیانی، او معتقد است که مدرنیته صرفاً شیوه تدیّن و دین‌داری، ما را دگرگون ساخته است، نه اینکه ادیان را از صحنه کنار بزند. ویژگی دوران مدرن، این است که باورهای دینی، دیگر از قطعیت و جزمیت سابق برخوردار نیستند. این تحقیق به بیان تطوّر فکری پیتر برگر در باب سکولاریزاسیون و نقد اندیشه‌های او خواهد پرداخت.