چکیده اثر:  

تاکنون سه دسته نظریۀ عمده به نام­های انحصارگرایی، شمول­گرایی و کثرت‌گرایی در باب مقوله نجات اخروی انسان در مباحث کلامی قدیم و جدید، شناخته شده است. این تحقیق، در پی پاسخ به این پرسش است که آیا می‌توان نظریۀ صدرالدین شیرازی دربارۀ نجات را در یکی از این دسته­ها جای داد یا این که صدرا، مانند بسیاری از ابداعات فلسفی خود، در اینجا نیز سخنی تازه دارد. در این تحقیق نشان داده خواهد شد که ایشان، براساس مبانی هستی‌شناسانه و انسان‌شناسانه خود، و پس از تقسیم انسان­ها به چهار دسته کلی در عالم آخرت، به قرارگرفتن هر دسته در مرتبه­ای مشخص از نجات قائل می­شودکه این مراتب، از اسفل السافلین تا اعلی علیین را  در بر می­گیرد. این به معنای نجات تمام نوع بشر است اما مفهومی که صدرا از نجات در عام­ترین سطح آن ارائه کرده، چیزی غیر از تعاریف متداول این مفهوم است. در نهایت، به مقایسه این نظریه با دیدگاه­های سه­گانه رایج در حوزه نجات­شناسی پرداخته و نشان داده می­شود که قول صدرا را به هیچ عنوان نمی­توان در یکی از این دسته­بندی­ها قرار داد و به این ترتیب، مشخص می­شود که نظر او در این باب را باید به عنوان بدیلی برای این نظریات به حساب آورد که می­توان آن را «شمول­گرایی فراگیر» نام نهاد.

.