چکیده اثر:  

اراده برای خداوند متعال به دو صورت تکوینی و تشریعی قابل فرض است. اراده تکوینی درواقع به معنای خلق‌کردن و اراده تشریعی به معنای وضع قوانین نسبت به موجودات و رسیدن به هدف آفرینش آمده است. اراده الهی بیان‌شده در آیه شریفه 33 سوره مبارکه احزاب (آیه تطهیر)، از جمله آیاتی است که اهل سنت و تشیع در مورد اراده الهی قصدشده در آن اختلاف‌نظر دارند. شیعیان با تکیه بر تکوینی‌بودن اراده در آیه مذکور، قائل به عصمت اهل بیت بوده و این آیه را در زمره ادله نقلی بر عصمت اهل بیت می‌شمارند. اما اهل سنت، به سبب پذیرش تشریعی‌بودن اراده در آیه، مفهوم آن را اینگونه تفسیر می‌کنند که خداوند متعال برای دوری اهل بیت از گناه، در عالم تشریع قوانینی را وضع کرده است. بنا بر این تفسیر، اراده الهی بر دورکردن اهل بیت از گناه مزیتی برای آنها محسوب نمی‌شود. اما با توجه به مفهوم حصر و ناسازگاری آن با اراده تشریعی، باید به وجود اراده الهی اذعان داشت. شایان ذکر است که این مقاله به صورت کتابخانه‌ای تدوین شده است