روستای سربندان از توابع دماوند و در ۸۰ کیلومتری شرق تهران واقع است. مردم آن از تبار کردهای کرمانج هستند که در زمان کریمخان زند از چناران به این ناحیه کوچیده اند. سربندان، مرکز دهستان ابرشیوه محسوب می گردد. این روستا هم اکنون به رغم برخورداری از موقعیت آب و هوایی مناسب، منطقه ای محروم به شمار رفته، دارای مشکلات عدیده ای است. با این همه، شرایط اقلیمی و نیاز مردم آن خطّه، ما را بر آن داشت تا بر خلاف رویه حوزه های علمیه که معمولاً در شهرها بنا می شوند، در این روستا دست به تأسیس مدرسه علمیه متبرّک به نام «امام حسن مجتبی(ع)» زده و محیط مناسبی را جهت تعلیم علوم اسلامی و گسترش فرهنگ دینی فراهم سازیم؛ فضایی دور از مشغله های روزانه شهری و آلودگی های مختلف اجتماعی، اخلاقی و آب و هوایی؛ محیطی که طلاب به راحتی مسیر علمی خود را بپیمایند و به مقامات عالیه فقهی و... نائل گردند. بی شک طبیعت ناب و دشت و کوه روستای سربندان اگر ذوق اخلاقی طلبه را افزایش ندهد، دستکم رهزن خُلق و خوی فطری و طهارت باطنی او نخواهد بود. شاید ذکر این نکته خالی از لطف نباشد که مرحوم علامه امینی، مدتها در این روستا اقامت داشت. میتوان گفت آنچه تاکنون نصیب حوزویان و مردم سربندان شده است، به برکت نفس های گرم و معنوی این علامه بزرگوار بوده است.
به هر حال، اکنون پنجمین سال است که توفیق خدمت به سربازان حضرت حجت(عج) در روستای سربندان را یافته ام و بحمدالله رشد علمی، اخلاقی و پژوهشی آنان را شاهدم. به ویژه مفتخرم که این مدرسه در زمینه پژوهش، به یُمن کوشش های جدی معاون محترم پژوهش آن، پیشرفتی شگفت انگیز داشته و افزون بر امکانات پژوهشی؛ همچون کتابخانه، سایت و نیز آموزش های مستمر روش تحقیق، گام های ارجمندی برداشته شده است که إنشاءالله در سال های آینده، نتایج و آثار چشمگیرتری را عرضه خواهد کرد.