علامه حسن بن یوسف حلّی (647-726ق) از علمای سرشناس حلّه بود که دوران زعامت و مرجعیتش با پادشاهی اولجایتو، نواده هلاکو و یکی از سرداران مغول مصادف گشت. اولجایتو حدود سیزده سال (716 - 703 ق) بر ایران حکومت کرد. وی پس از پذیرش اسلام، نام خود را محمد خدابنده گذاشت و به سبب نفوذ علمای اهل سنت، ابتدا مذهب حنفی و سپس شافعی را برگزید؛ اما چون از مقام و منزلت علمی علامه آگاهی یافت، او را به سلطانیه زنجان، مرکز حکومت خود فرا خواند و پس از چندی به شدت، تحت تأثیر شخصیت علمی و عظمت اخلاقی او قرار گرفت و به تشیع گروید. مناظره علامه با جمعی از علمای اهل سنت؛ از جمله خواجه نظام الدین عبدالملک مراغه ای و غلبه علمی وی بر آنان، فضایل، مناقب و حقانیت اهل بیت (ع) را بیش از پیش بر سلطان مبرهن ساخت.
گرایش اولجایتو، پادشاه ایران و سردار فاتح مغول به تشیع، به دست علامه حلّی، سبب گردید تا مذهب تشیع در ایران، تحکیم و گسترش یابد. همچنین با درایت و مدیریت وی و به دستور سلطان محمد خدابنده در سراسر ایران، خطبه ها به نام حضرت علی(ع) و حسنین(ع)خوانده شد و سردر مساجد، مدارس و اماکن مذهبی و مشاهد مشرّفه به اسامی ائمه اطهار(ع)مزیّن گردید. مکتب، فرهنگ و محبت اهل بیت(ع) در میان لشکریان و سرداران مغول رواج یافت و سکه هایی که قبلاً به نام خلفا حک شده بود، جمع آوری و به جای آن، سکه به نام اهل بیت(ع)ضرب گردید. بدین ترتیب مذهب تشیع، اگر چه از زمان حکومت شیعی آل بویه در بخشی از مناطق ایران ریشه دوانده بود، ولی رشد و شکوفایی آن در دوران حاکمیت مغولان شتاب گرفت و در بیشتر مناطق این سرزمین گسترش یافت.