| نام اثر | اسلام و کثرت گرایی دینی |
| گرایش علمی | فلسفه و منطق |
| نوع اثر | مقاله |
| مدرسه علمیه | مروی |
| رتبه | دوم |
| امتیاز | 84/5 |
| کد اثر | 46399 |
چکیده اثر:
كثرت‌گرایی دینی به معنای آن است كه ادیان بزرگ جهان برآیند برداشتهای متغیر، دركها، دریافتها و واكنشهای گوناگون از حقیقت غایی و مرموز الوهی است. از نگاه باورمندان به كثرت‌گرایی دینی، حقیقت مطلق و رستگاری، در دین یا مذهبی ویژه منحصر نیست، بلكه میان جملگی ادیان و مذاهب گونه‌گون مشترک است و در نتیجه پیروان آنها از هدایت و نجات بهره‌مندند. این موضوع در نیمه دوم قرن بیستم در ایران نیز مطرح و رفته رفته به یكی از گرم‌تری مباحث بنیادی تبدیل شد و اندیشمندان دینی را واداشت تا پیرامون آن قلم‌فرسایی كنند. برخی به گونه مطلق از آن پشتیبانی كردند و آن را همسو با دیدگاه اسلام دانستند و برخی نیز به گونه مطلق مخالفت كردند و آن را رویارو با اندیشه اسلامی دانستند. با درنگی افزون‌تر باید گفت: اسلام پیرامون این موضوع نگاهی دیگر دارد؛ در قلمرو حقیقت‌شناختی شمول‌گرایی را می‌پذیرد و در قلمرو نجات‌شناختی، كثرت‌گرایی را. حقانیت با نجات نسبت مستقیم ندارد.
سخن برگزیده:
تعریف‌ناشدگی پژوهش در سامانه آموزشی حوزه، فقه‌پایگی حوزه و بها ندادن كافی به علوم دیگر؛ طولانی بودن دوره آموزشی در حوزه، مشكلهای مالی و كم بودن درآمد كار پژوهشی و.. میتواند به عنوان مشکلات اساسی پژوهش مطرح باشند. مشكل دیگر پژوهش، در حوزه علمیه، آن است كه برخی با تحول حوزه از پایه مخالف‌اند و از این رو نمی‌توان پژوهش را به معنای درست آن به حوزه وارد كرد؛ چه دروس حوزه آن‌قدر فشرده و گسترده است كه نمی‌شود از طلبه انتظار كار پژوهشی داشت.
حوزه باید متحول شود و پژوهش را در كنار آموزش، به گونه جدی اجرا كند. دانای زمان،آگاه و دوراندیش روزگار ما سیدناالقائد (سلمه الله) بارها بر این نكته دست نهاده و راهكار روشن كرده است، لیك چشم و گوش برخی را آن نور نیست.
برپا داشتن جشنواره‌ها، سمینارها، كنگره‌ها و مانند اینها نمایشگاهها‌ی دستاوردهای علمی‌اند و نقش پایه‌ای در گسترش پژوهش ندارند. باید شالوده و سامانه پژوهش را در حوزه استوار كنیم، نه اینكه تنها برای آثار فراهم‌آمده نمایشگاه درست كنیم.
جشنواره علامه حلی برای آغاز شورانگیزی در آسمان پژوهش، بسیار نیکو است، ولی باید دستاوردهای آن بررسی و حفظ شود. دستاوردهای این جشنواره تنها آثار رسیده به آن نیست، بلکه یافتن و حمایت از استعدادهایی است که ممکن است در این عرصه کارآمد باشند. حقیر در این جشنواره در دوره نخست ـ که قم متصدی آن بود و سطح استانی نداشت ـ اثری که فرستادم جزء 12 اثر ممتاز شناخته شد. در دوره دوم در فرستادن آثار یکی دو روز تاخیر کردم و شرکت داده نشدم و در سال سوم و چهارم که سطح استانی جشنواره راه اندازی شد، آثار برگزیده داشتم، ولی هیچ گاه از بنده خواسته نشد تا در فعالیتهای پژوهشی نقش داشته باشم. انتظار می رود مراکز پژوهشی، همچون پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، منتخبین جشنواره را جذب کنند، تا استعدادهای پژوهشی در حد جشنواره ها باقی نماند.
در پایان برای همه کسانی که در پیشبرد اهداف مقدس حوزه های علمی می کوشند آرزوی سربلندی و پیروزی دارم. توفیق از خداوند است
