اصلي‌ترين وظايف حوزه‌هاي علميه پرورش طلاب در زمينه تدريس، تبليغ و تحقيق مي‌باشد. مديران مدارس علميه و اساتيد پژوهشگر مي‌بايست از ابتداي امر، طلاب حوزه‌ها را بر اين مهم گوشزد نموده و متذکر شوند. اما پژوهش در اين ميان از گستره‌اي افزون‌تر برخوردار است؛ چراکه يک مبلغ و مدرس واقعي، بايد به راستي يک محقق نيز باشد. لازمه نهادينه ساختن فرهنگ پژوهش در ميان طلاب مدارس علميه، حضور اساتيد و مديراني پژوهشگر در مدارس علميه است.
آماده سازي طلاب براي دستيابي به پژوهش‌هاي نوين
عصر صفوي، عصر شکوفايي علم ودانش در ايران بوده است. علماي بزرگ و نامداري چون شيخ بهايي و ملاصدرا، ميرداماد و... در اين دوران مي‌زيسته‌اند. اما اين روند به تدريج از عصر قاجار تاکنون، سيري نزولي يافته و کمتر شاهد ظهور شخصيت‌هايي چنين بوده‌ايم. مطالعه زندگي اين بزرگان، مي‌تواند انگيزه خوبي را در طلاب ايجاد کند. براي آن که در عصر حاضر طلاب مدارس علميه بتوانند در عرصه جهاني حضوري فعال داشته باشند، وجهاني بينديشند، بايد در توليد علوم اسلامي، تمام سعي و تلاش خود را به‌کار بندند.
نقشه راه يا ايجاد تمدن اسلامي قوي
آشنايي با علوم جديد، از مهم‌ترين اقدامات و وظايف طلاب مدارس علميه است. آموزش نقادانه علوم جديد، و ارائه مشاوره‌هاي تخصصي از جمله مهم‌ترين نيازها به شمار مي‌رود. ايجاد کانون‌هاي علمي، راه‌اندازي نشريات علمي و برگزاري جشنواره‌هاي علمي چون جشنواره علامه حلي(ره)، برگزاري کلاس‌ها و کارگاه‌هاي آموزش روش تحقيق و تربيت نيروي فعال، مستعد و علاقمند به مباحث پژوهشي، مي‌تواند زمينه پويايي علمي مناسبي را ايجاد کند. ايجاد تمدن قدرتمند اسلامي جز بر مبناي تحقيقات علميِ واقعي، دقيق و عميق، محقَّق نخواهد شد؛ تحقيقاتي که بر اساس يک «نقشه راه» حساب شده سامان يابد.