پیامبر، نوعی خودآگاهی باطنی است که در آن، تجربه اتحادی تمایل به آن دارد که از حدود خود لبریز شود و در پی یافتن فرصت‌هایی است که نیروهای زندگی اجتماعی را از نو توجیه کند یا شکل تازه‌ای به آن‌ها بدهد... در دوران کودکی بشریت، انرژی روانی چیزی را آشکار می‌سازد که من آن را «خودآگاهی پیغمبرانه» می‌نامم و به وسیلة آن در اندیشة فردی و انتخاب راه زندگی از طریق پیروی از دستورها و داوری‌ها و انتخاب‌ها و راه‌های عملی، حاضر و آمادة صرفه‌جویی می‌شود و آن با تولد عقل و ملکة نقادی، زندگی به نفع خود، تشکیل و نموّ آن اشکال از خودآگاهی را که نیروی روانی در مرحلة قدیمی‌تر تکامل بشری به آن صورت جریان داشت، متوقف می‌سازد.
(احیای فکر دینی؛ ترجمة احمد آرام: 145-144)